Leefstijlen zijn in. Niet alleen als het gaat om kleding of muziek, maar ook in de ruimtelijke ordening en het woonbeleid. Het lijkt erop dat een gemeente die niets met leefstijlen doet, als hopeloos ouderwets en achtergebleven wordt gezien. Woonwijken dien je anno 2003 naar leefstijl in te richten. De traditionele doelgroepen, onderscheiden aan de hand van leeftijd, huishoudenssamenstelling of inkomen, lijken te hebben afgedaan. Is dit een goede ontwikkeling? Hebben leefstijlen inderdaad de toekomst waar het gaat om woningbouwprogrammering en woonmilieuplanning?

Meer keus voor de woonconsument, is het adagium in het moderne huisvestingsbeleid. Tal van corporaties proberen daarom verder te kijken dan de aloude criteria van inkomen, leeftijd en huishoudenssamenstelling. Ze willen beter inspelen op de vraag door rekening te houden met de leefstijl van de woningzoekende en door woonmilieus te differentiëren. Sommige praten zelfs over ‘branding’, het als een merk neerzetten van buurten. Wordt het corporatiebezit een speeltje van marketing- en reclamebureaus? De leefstijlbenadering verkeert, vooral in het ROA-gebied, nog in een verkennende fase. Een inventarisatie.

Donderdagavond even voor zeven uur. Voor het gebouw van het Amsterdams Steunpunt Wonen staan twaalf jongeren geduldig te wachten tot de kamerloting kan beginnen. Als de deur opengaat, stormen ze naar het prikbord met de advertenties. Vanavond zijn er slechts twee kamers in de aanbieding, alleen voor vrouwen. Teleurgesteld druipen de meeste jongens na een minuutje dan ook af. Blijkbaar hebben ze niet de moeite genomen om van tevoren over het kameraanbod te bellen. Voor Samar Kassem is het vanavond wel raak.

De Fannius Scholtenbuurt? Oudere bewoners trekken hun wenkbrauwen op. De Staatsliedenbuurt zal je bedoelen! Op die buurt met zijn roerige kraakverleden zijn de deels nog steeds anarchistische bewoners trots. Lage huren, ons kent ons en als het moet massaal in actie. Bijvoorbeeld als het grootkapitaal in de vorm van Albert Heijn een piepkleine vestiging wil uitbreiden. Maar ook anderszins. Zo pakten bewoners zelf overlast van gebruikers en dealers aan. Niet een buurt die het moet hebben van koopkracht, wel van sociale samenhang.

Jarenlang is er gepuzzeld op het ontwerpstructuurplan. Bij de start van de planvorming steunde iedereen de keuze voor meer stedelijkheid. In de Noordelijke Randstad moeten 150 duizend nieuwe woningen verrijzen. Amsterdam levert een derde deel van die bouwproductie, zo zijn de bestuurders in de regio met elkaar overeengekomen.

In mei 2001 ging WoningNet de lucht in. Het zogeheten ‘aanbodsysteem’ bracht voor het eerst de woningzoekende aan het roer. Maar het nieuwe totaaloverzicht van vrijkomende huurwoningen leverde behalve dromen vooral veel frustraties op bij woningzoekenden. De scheefgroei tussen vraag en aanbod maakt dat het systeem overkomt als een loterij. Met nieuwe technologie en persoonlijke advisering wil WoningNet dit voorjaar de woningzoekende van zijn ergste frustraties afhelpen. Die kan daardoor weer rustig wachten op een passend aanbod. Bijna net als vroeger, maar dan anders.

Sinds drie jaar maakt de Huurdersvereniging Amsterdam officieel deel uit van het Amsterdams Volkshuisvestingsoverleg. Waar huurdersverenigingen het vroeger uitsluitend hadden over ‘bouwen voor de buurt’ en ‘betaalbare woningen’, heeft de horizon zich verbreed. De HA onderschrijft het pleidooi om meer voor middeninkomens te bouwen en gaf haar zegen aan de verkoop van een kleine dertigduizend corporatiewoningen. Een gesprek met de eerste voorzitters.

Sinds 1998 bestaan er in Amsterdam afspraken over de verkoop van sociale huurwoningen. Deze afspraken zijn vastgelegd in het Eerste Convenant Verkoop, dat werd ondertekend door de Amsterdamse Federatie van Woningcorporaties (AFWC), de gemeente Amsterdam, de stadsdelen en de Huurdersvereniging Amsterdam. In totaal mochten er in de periode van het eerste convenant, die liep tot en met 2001, maximaal 15.575 woningen worden verkocht. Er werd per stadsdeel vastgesteld hoeveel woningen er maximaal verkocht mochten worden.

De woningmarkt zit in de Amsterdamse regio op slot, de doorstroming stagneert. De woningbouwproductie stokt. Starters komen niet meer aan de bak. Wat te doen? De opinie van Friso de Zeeuw.

Het idee is fantastisch, maar nu moet het nog gerealiseerd. Stap met alle NUL20 lezers in De Lift en overtuig hen van Het Plan.  NUL20 roept iedereen met creatieve ideeën of initiatieven op het gebied van woonbeleid of huisvesting op zich te melden bij onze eigen liftboy. What's your elevator pitch? In deze aflevering van De Lift: koopappartementen voor jongeren

Domweg Gelukkig in... Estafette column met reflecties op het stedelijk leven. Van J.C Bloem naar Tracy Metz. Journaliste Tracy Metz werkt voor NRC-Handelsblad. Van haar hand verscheen vorig jaar het boek Pret! Leisure en Landschap, een boek over de omvang van de vrijetijdsindustrie en de gevolgen daarvan voor stad en platteland.

In het vorige nummer hief architectuurhistoricus Vincent van Rossem een verrassend loflied aan op de Westelijke Tuinsteden: ”meesterwerken van de naoorlogse huisvestingspolitiek, en niet te overtreffen”. Hij vindt de geplande herstructurering “niet alleen asociaal, maar ook een aanslag op onze culturele erfenis”. En daarbij volgt de retorische vraag: “Wat is er toch mis met de portieketagewoning?”