Daar was het dan: 'Het Woonprotest'. Zaterdag 12 september was de eerste - drukbezochte -  manifestatie in Amsterdam. Demonstraties in Rotterdam, Den Haag en wellicht andere steden volgen.

Eindelijk. Jarenlang heb ik me verbaasd dat er niet meer en luidruchtiger werd geprotesteerd tegen de groeiende woningnood en escalatie van de huur- en koopprijzen. Ook in de landelijke politiek wilde het onderwerp maar geen vlam vatten. Hoewel de ellende zich al jaren opbouwt, viel er electoraal kennelijk onvoldoende garen mee te spinnen.

Arjen Lubach heeft er al eens op gewezen hoe vaak Mark Rutte de afgelopen jaren een beladen thema 'de hoogste prioriteit' toekende. De verkiezingen zijn achter de rug. Ik ken de uitslag niet op het moment dat ik dit schrijf. Maar er is geen glazen bol nodig om te voorspellen dat het nieuwe kabinet Rutte ook de hoogste prioriteit zal geven aan 'Wonen' dan wel 'Volkshuisvesting' - terminologie afhankelijk van de coalitiepartijen die aanschuiven. Alle potentiële coalitiepartijen benoemden immers de wooncrisis in hun verkiezingsprogramma's.

Het heeft verbazend lang geduurd, maar de nieuwe woningnood is eindelijk een kwestie van 'nationaal belang' geworden. 'Woningnood' vinden velen nog altijd een te zwaar aangezette term; relatief weinig Nederlanders slapen immers onder een brug. Maar het aantal geregistreerde daklozen is de afgelopen tien jaar wel verdubbeld, steeds minder werkenden kunnen zich een eigen huis veroorloven en de wachttijden voor een sociale huurwoning blijven oplopen.
Vraag en aanbod zijn kortom volledig uit balans; het officiële woningtekort is nu 330.000. En volgens prognoses gaat dat nog sterk oplopen. Dus woningnood? Jazeker.

Het oer-Hollandse hofje mag zich in een hernieuwde populariteit verheugen. Of liever: het concépt van het hofje. En dat is: een woonvorm waarbij een groep - al dan niet gelijkgestemde - ouderen zelfstandig woont maar wel een woongemeenschap vormt.