Het gaat goed met de stad en er wordt meer gebouwd dan ooit. Toch gaan de gesprekken op een lukrake verjaardag vaak maar over één ding: hoe vind ik een betaalbare woning? Voor een sociale woning sta je zo maar twaalf jaar in de rij, een koopwoning is nauwelijks te vinden, laat staan te betalen en voor Amsterdammers met een middeninkomen is het vinden van een normale betaalbare huurwoning even moeilijk als een klompje goud tegenkomen in de Amstel. Alleen als je onder de sociale huurgrens verdient óf als je rijk genoeg bent om exorbitante huren te betalen of bereid bent fors over te bieden op een koopwoning, vind je nog een huis. 

Decennialange inzet van eigenlijk alleen maar bouwen voor lage inkomens of dure koophuizen heeft ervoor gezorgd dat de balans op de Amsterdamse woningmarkt volledig zoek is. Er staan tien keer zoveel sociale huurwoningen als middenhuurwoningen in de stad. En door de sociale huurgrens, die wettelijk ligt bij een bruto inkomen tot 36.798 euro, staat er voor mensen met een middeninkomen een kruis door die 60% sociale huur. Dit sluit de middenklasse uit van een plekje in de stad. Gezinnen vertrekken noodgedwongen, starters wonen in een studentenhuis en er ontstaan tekorten aan bijvoorbeeld leraren. 

D66 staat voor een eerlijk toegankelijke stad, waar arm, rijk en alles daar tussenin, in elke buurt kan wonen. D66 is dan ook voorstander van de afspraak dat wanneer het aantal sociale huurwoningen van corporaties in een gebied slinkt tot onder de 35 procent, huurders, corporaties en lokale bestuurders streven naar menging van de buurt. Maar de discussie gaat alleen over meer sociale woningen, niet over het tekort aan betaalbare huizen voor Amsterdammers met een middeninkomen. Een voorstel van D66 om een streefcijfer middenhuur op te nemen in het woningbeleid, werd door een meerderheid van de gemeenteraad weggestemd.

We willen het tij keren. Om de woningmarkt recht te trekken stelt D66 voor om in Amsterdam binnen tien jaar vier keer zoveel middenhuurwoningen te realiseren dan nu in de stad staat. Dat betekent allereerst dat we enorm veel moeten bijbouwen: vijfduizend middenhuurwoningen per jaar. In totaal streeft D66 naar een bouwproductie de komende vier jaar van 50.000 woningen, met een verhouding van 30% sociaal, 40% middenhuur en 30% vrije sector (huur en koop). 

Maar alleen bouwen is niet genoeg. Want net zoals we buitenwijken met 60 of 70% sociale huur onwenselijk vinden, willen we ook niet dat alle nieuw te bouwen middenhuurwoningen aan de rand van de stad worden gebouwd. Nee, D66 staat voor een  stad waarin alle wijken toegankelijk zijn voor alle inkomens. 

Daarom zouden woningcorporaties als het aan ons ligt in de bestaande stad veel meer vrijkomende woningen moeten verhuren en verkopen aan mensen met een middeninkomen. Verhuren kan op veel plekken binnen de ring zoals De Pijp, Hoofddorppleinbuurt, De Baarsjes, Oud-West en de Indische Buurt. Deze woningen worden wat D66 betreft niet verkocht, maar blijven in het bezit van woningcorporaties en worden verhuurd aan middeninkomens. In gebieden buiten de ring willen we dat vrijkomende corporatiewoningen wèl worden verkocht aan middeninkomens. Op die manier wordt de druk op de koopmarkt verlicht en krijgen middeninkomens een kans een woning te kopen die daadwerkelijk betaalbaar is. 

Amsterdam mag nooit een stad worden waar alleen plek is voor wie heel veel verdient of voor wie beneden modaal verdient. D66 kiest voor een stad waar plek is voor iedereen. Op de huidige woningmarkt zijn de middeninkomens kansloos. Dat vraagt om radicale keuzes in het woningbeleid. Die keuzes is D66 bereid te maken. Zodat iedereen die Amsterdammer is of wil worden, zich hier thuis kan voelen. Ongeacht waar iemand vandaan komt, hoe dik de portemonnee is en welk pad hij of zij wil bewandelen in onze mooie stad.