Column van Stephan Steinmetz, uitgesproken bij PakhuisNUL20 op 25 juni. Steinmetz is de auteur van 'Asterdorp, een Amsterdamse geschiedenis van verheffing en vernedering'. Daarin belicht hij het functioneren van wooninspectrices en het leven van de duizenden Asterdorpbewoners, het 'dorp voor ontoelaatbaren' in Amsterdam Noord.
BenW van Amsterdam heeft de zgn. Verordening Doelgroepen woningbouw vrijgegeven voor inspraak. Daarin staat met name voor de sociale huurwoningen een opmerkelijke nieuwe bepaling voor de zgn. instandhoudingstermijn. Die is nl. vastgelegd op 15 jaar, terwijl tot nu toe gebruikelijk is dat dat voor tenminste 50 jaar is. Dat kan grote gevolgen hebben voor het speelveld van de sociale huurwoningen waar vanouds de woningcorporaties alleenheerser zijn.
De woonagenda zegt veel over hoeveel woningen erbij moeten komen in Amsterdam en voor wie. Maar wíe gaat die woningen straks maken? Wie de stad maakt, dat bepaalt het karakter van de stad. En dat dat door de tijd heen verandert lees je af aan de stad.
Volgens een recente schatting heeft zo’n 15 procent van de Amsterdamse huishoudens moeite om goed mee te doen in onze samenleving. Om zich zelf te redden. Het is een cijfer waar ik van schrok. Want je kunt op je vingers nagaan dat juist wij deze groep huisvesten. Hebben zoveel van onze huurders in Amsterdam moeite zich staande te houden? Hoe groot de groep ook is, niets doen is geen optie.
Maar op welk moment verander je van een creatieve ondernemende Amsterdammer in een vastgoedhufter?
Als het in Nederland komt tot een Nexit, lijkt me de tijd rijp voor een Moxit: Mokum Exit. Het is natuurlijk slechts een gedachtegang, om met burgemeester Van der Laan te spreken.
Ouderenhuisvesting is géén kwantitatief probleem. Er zijn voldoende geschikte woningen in de hoofdstad. Maar niet altijd op de juiste plek, op het juiste moment of voor de juiste prijs.
