Sinds corona de wereld in zijn greep heeft, lijkt aardgasvrij lijkt een stuk minder belangrijk: 2023, het jaar waarin de gemeente bij ons aan de slag wil, voelt oneindig ver weg. Bovendien staat door de pandemie het participatieproces in onze buurt stil. Ondertussen gebeurt er wel van alles. Voor de woningeigenaren in de buurt komt collectief van het gas gaan gewoon te vroeg.
Vroeger hadden we elkaar vriendelijk toegeknikt, de jurist van een paar straten verderop en ik. De afgelopen twee jaar heb ik haar door al die vergaderingen misschien wel vaker gesproken dan mijn vriendinnen. Nu zagen we elkaar op straat en stonden zo een half uur te praten. Zij met de weekboodschappen aan haar stuur, ik met een bakfiets vol tuinafval. Even ging het over de kinderen, maar al snel alleen nog maar over aardgasvrij.
Waar ik in mijn vorige blog beschreef dat ik gematigd positief uit een meedenkavond van de gemeente kwam, was een buurtgenoot juist woest. Hij voelde zich gepiepeld; ruimte voor inhoudelijke kritiek was er nauwelijks, het ging vooral om de presentatie. Op een gegeven moment werd ons gevraagd hoe wij hun plannen aan de Amsterdammers zouden communiceren. Belachelijk vond mijn buurtgenoot. Moesten we echt hun werk voor ze doen?
En weer was ik braaf komen opdraven, nu bij de gemeentelijke meedenkavond over de Transitievisie Warmte. Volgens het Klimaatakkoord moeten alle Nederlandse gemeenten voor eind 2021 zo’n visie hebben. Het is een globale planning van hoe een gemeente aardgasvrij denkt te gaan worden.
Om me heen bemerk ik groeiend ongeduld. Veel buren willen aan de slag. Isoleren, zonnepanelen, iedereen heeft zo zijn eigen plannen om energie te besparen en zelf op te wekken. Dat is de winst van alle onrust over het vage aardgasvrijscenario van de gemeente. Steeds meer mensen spitsen hun oren bij alles wat met de energietransitie te maken heeft. En te profiteren van de subsidiemogelijkheden, zolang die er zijn. Maar soms denk ik: wat een gedoe; we kunnen ook gewoon verhuizen.
Chagrijnig. Dat werd ik van de gemeentelijke nieuwsbrief over het dossier aardgasvrij in onze wijk. Direct al de mededeling dat De Banne als een van de eerste Amsterdamse buurten aardgasvrij wordt, klonk me te vrolijk. Ze zouden eens moeten weten hoeveel slapeloze nachten dit mij de laatste anderhalf jaar al heeft gekost. “De Banne wordt namelijk opgeknapt, zodat de buurt straks klaar is voor de toekomst”, ging het verder.
Het toneelstuk Gas gaat over zestig jaar leven en liefde boven de gasbel van Groningen. “Groots theater over nationale tragedie”, vond NRC. Ik hou van toneel, helemaal als het is gemaakt door Toneelgroep Jan Vos. Het gezelschap laat naar eigen zeggen de complexe werkelijkheid van individuele mensen zien die schuilgaat achter statistieken, rapporten, beleidsvoornemens en krantenkoppen.
Wat is er nou zo ingewikkeld aan je huis aardgasvrij maken, denken lezers misschien. De gemeente maakt een plan waarin de kosten en logistieke rompslomp staan beschreven. Als 70 procent van de huurders voor is, gaat het door. Eigenaars kunnen zelf kiezen of ze meedoen of niet. Simpel toch? Helaas, zo eenvoudig is het niet
