Volgens een recente schatting heeft zo’n 15 procent van de Amsterdamse huishoudens moeite om goed mee te doen in onze samenleving. Om zich zelf te redden. Het is een cijfer waar ik van schrok. Want je kunt op je vingers nagaan dat juist wij deze groep huisvesten. Hebben zoveel van onze huurders in Amsterdam moeite zich staande te houden? Hoe groot de groep ook is, niets doen is geen optie.
Maar op welk moment verander je van een creatieve ondernemende Amsterdammer in een vastgoedhufter?
Als het in Nederland komt tot een Nexit, lijkt me de tijd rijp voor een Moxit: Mokum Exit. Het is natuurlijk slechts een gedachtegang, om met burgemeester Van der Laan te spreken.
Ouderenhuisvesting is géén kwantitatief probleem. Er zijn voldoende geschikte woningen in de hoofdstad. Maar niet altijd op de juiste plek, op het juiste moment of voor de juiste prijs.
Huizenprijzen stijgen; de voorraad te koop staande woningen neemt af; ontwikkelaars en aannemers overbieden elkaar om bouwlocaties te verwerven. In 2014 werd een recordaantal van 5203 woningen in aanbouw genomen en in het eerste kwartaal van dit jaar al 1488. De bouwproductie kan dit jaar uitkomen op zo'n zesduizend woningen. Nieuwbouwprojecten in Nieuw-West zijn overtekend.
Crisis? What crisis?
Engelse vrienden over de vloer: Na een lange stilte: "Je krijgt in Nederland dus een boete als je de huren laag houdt. Dat had zelfs Thatcher niet kunnen verzinnen."
Een merkwaardig staaltje actiejournalistiek drong door tot de voorpagina van Het Parool van 1 december onder de kop “Mannenruimte en eigen tv-schotel bij halalwoning”. Ondersteund door het vetgedrukte citaat ‘Met 188 aangepaste woningen creëert Eigen Haard moslimenclave’ was de boodschap zonneklaar: Hier is weer sprake van doorgeschoten multiculti-beleid. Gelukkig hebben we Het Parool nog om dat te ontmaskeren. Om niets aan het toeval over te laten wordt in de lead duidelijk gemaakt welke ontsporing de stad treft: woningen worden “geheel aangepast aan de woonwensen van moslims”.
Voldoet de Van Eesteren-wijk eigenlijk wel aan het ideaalbeeld van de stedelijke bewoner?
