BLOG #01
Vorig jaar, mei 2018, bij een informatiebijeenkomst van de gemeente, dringt het opeens tot me door: Amsterdam Aardgasvrij begint bij mij. Letterlijk. Als het aan het huidige bestuur ligt, is de stad in 2040 ‘van gas los’. Want: het klimaat en natuurlijk de aardbevingen in Groningen. Dit raakt zo'n 340 duizend Amsterdamse huishoudens, maar de gemeente wil uitgerekend in mijn wijk, Banne Noord, beginnen. Daar zijn gegronde redenen voor, horen we: openbare ruimte en infrastructuur moeten namelijk toch al hoognodig op de schop. En, zo zeggen ze, dan moeten de gasleidingen ook worden vernieuwd. Dus is dit zo'n ‘natuurlijk moment’ om over te schakelen naar aardgasvrij.
Dat klinkt als een redelijk verhaal. Bij iedere ingreep of verbouwing, klein of groot, is het immers slim te bedenken of je niet beter gelijk kan investeren in iets want op termijn toch moet. Daar kun je moeilijk tegen zijn. Ik wil zelf ook liever vandaag dan morgen een fossielvrije wereld, dat is het punt niet. Dat we niet naar elkaar kunnen blijven wijzen, snap ik ook. We moeten ergens beginnen, zeker.. Mijn wijk is gewoon als eerste aan de beurt. Door omstandigheden zijn wij de sjaak, niets aan te doen. De gemeente zal het wel weten.
Maar toch... het blijft knagen. Want wát nu precies het plan is, wat de klimaatwinst is of wat het concreet voor bewoners en andere gebruikers betekent, is nog volledig onduidelijk. Het project zit in de verkennende fase, heet het dan. Klimaatneutraal als vervolgstap wordt geen enkele keer genoemd, terwijl aardgasvrij in mijn ogen toch een stap in die richting zou moeten zijn. Betaalbaarheid staat voorop, stellen ze bij de bijeenkomst en ik lees en hoor dat vaak bij Amsterdam Aardgasvrij terug. Betaalbaar voor wie, vraag ik me af. Voor burgers, voor de overheid, voor het bedrijfsleven, alleen voor sociale huurders?
Wij huiseigenaren moeten, net als de corporaties, de kosten namelijk zelf dragen. Daarvoor is, behalve de reguliere subsidieregelingen, geen extra potje beschikbaar. Dat voelt unfair: niemand heeft geld gereserveerd voor het op korte termijn aardgasvrij maken van zijn woning. Extra zuur is dat die subsidiepot bijna leeg blijkt te zijn, tenminste, dat denkt een van de voorlichters bij die bijeenkomst. Nu al? We zijn nog niets eens begonnen. Lekker dan.
Het is fijn dat we niet voor voldongen feiten worden gesteld, maar al die onzekerheden roepen enorm veel onrust op. Ik ben niet de enige in mijn buurt die er nog maanden over loopt te piekeren. We zijn nu bijna een jaar en enkele bijeenkomsten verder. Veel is er niet veranderd, er is nog veel onduidelijk. Wel weten we dat de gemeente ons, voor nu, nergens toe kan verplichten. In 2021 waarschijnlijk wel. Het lijkt slim om te proberen het besluitvormingsproces te beïnvloeden.
Alleen trekken de corporaties in mijn wijk de kar. Niet onlogisch, zij beheren 75 procent van de woningen. Wat valt er dan voor huiseigenaren nog te kiezen? Het zadelt ons op met een enorme last. Want hoe kom je tot een gezamenlijk standpunt? Hoe verzamel je objectieve informatie en hoe deel je die? Hoeveel tijd moet je daar als burger insteken als het onzeker is of je wel degelijk invloed kunt uitoefenen? En vooral: hoe voorkom je dat je in allerlei heftige politieke discussies met je buren verzeild raakt of tegen andere bewoners (zoals huurders) wordt uitgespeeld?
Inmiddels ben ik lid van de commissie aardgasvrij in onze buurt en heb er al heel wat uurtjes in zitten. In deze blog ga ik maandelijks verslag doen van onze en mijn zoektocht naar de beste oplossing. Vooropgesteld dat we in het krachtenveld van gemeente, corporaties, Nuon en Alliander als particuliere huiseigenaar nog enige keus hebben. Een ding lijkt onontkoombaar: Amsterdam aardgasvrij begint waarschijnlijk bij mij.
Wendy Koops
