Ik ben altijd benieuwd naar de drijfveren van corporatiebestuurders. Omdat je daarmee zo veel makkelijker begrijpt waarom een corporatie iets doet of nalaat. Recent zat ik in de Ysbreker in gesprek met een bestuurder waarbij zijn drijfveer al heel snel op tafel lag. Hij wilde ongelijkheid bestrijden, en dus aan kansgelijkheid werken. Dat wilde hij vooral bereiken door te streven naar veerkrachtige wijken en het versterken van de daar aanwezige gemeenschappen. Heerlijk compact beeld van deze bestuurder en goed richtinggevend concludeerde ik.
‘Moet jij dan zelf verdwijnen?’, vroeg een collega van me standaard als mensen zeurden over een overvolle aardbol. Het antwoord van de klager was natuurlijk standaard nee. De ander, die moet wieberen. Bij de ‘Nederlanders wonen te groot’- discussie moet ik hieraan denken.
Ben jij beleidsexpert, vraag dan de volgende keer eens geen reactie op een beleidsstuk. Vraag wat mensen belangrijk vinden, vraag naar hun waarden en wat volgens hen ‘de bedoeling’ is. En wees nieuwsgierig naar ieder voorbeeld van waar het misgaat, iedere buurvrouw of oom die op de verkeerde manier geraakt wordt. Dat is waar het beter kan. Dan kan je daarna zelf sleutelen aan het beleid om te zorgen dat het ook echt beter gaat.
De schreeuw om een woning in Amsterdam klonk onlangs letterlijk. Dat was in de Stopera bij de bijeenkomst tussen een afvaardiging van dak- en thuisloze mensen in de stad met raadsleden tijdens het zogenaamde Kapstokoverleg.
Ik ben altijd benieuwd naar de drijfveren van corporatiebestuurders. Omdat je daarmee zo veel makkelijker begrijpt waarom een corporatie iets doet of nalaat. Recent zat ik in de Ysbreker in gesprek met een bestuurder waarbij zijn drijfveer al heel snel op tafel lag. Hij wilde ongelijkheid bestrijden, en dus aan kansgelijkheid werken. Dat wilde hij vooral bereiken door te streven naar veerkrachtige wijken en het versterken van de daar aanwezige gemeenschappen. Heerlijk compact beeld van deze bestuurder en goed richtinggevend concludeerde ik.
Mona Keijzer wil graag ‘heilige huisjes’ omverwerpen. Maar wat ze tot nu toe liet doorschemeren over haar visie op de woningmarkt, is juist weinig opzienbarend. Het kan anders.
Terwijl je dit leest zijn er duizenden, waarschijnlijk tienduizenden, jongeren in ons land die geen thuis hebben. Jongeren die heen en weer gaan tussen de overvolle opvang, auto’s, parkbankjes en andere plekken die op geen enkele manier een woning genoemd kunnen worden.
Wat is de grootste uitdaging als we het over het woningtekort hebben? Vaak genoemd is het groeiend aantal ouderen in onze samenleving, reden voor de gemeente Amsterdam om met bouwplannen en geld te komen. Dat is prijzenswaardig, maar laten we vooral inzetten op meer maatwerk en bewoners op leeftijd meer ruimte geven om hun eigen omgeving vorm te geven.
Gefascineerd volgde ik vorige maand het voor Nederland zo succesvolle EK-atletiek. Vooral bij de hardloopnummers zat ik op het puntje van mijn stoel. Dit omdat tot aan de finish lopers kunnen vallen, estafettestokjes kwijtraken of lopers elkaar van de baan lopen. Niet zó bloedstollend, maar toch ook spannend, was voor mij de totstandkoming van de Aedesvisie. Zijdelings was ik hierbij betrokken. Ik proefde de ambities en de dilemma’s. Het was vooral de vraag welk woord of beeld heelhuids de eindstreep zou halen.
‘Hugo de Jonge kan opgelucht ademhalen.’ Dat is de kern van menige reactie op de woonplannen in het Hoofdlijnenakkoord van PVV, VVD, NSC en BBB, want dat zou een voortzetting zijn van de door de minister ingezette koers. Maar er zijn ogenschijnlijk kleine verschillen die grote gevolgen hebben voor de bouw van sociale huur.
“Er zijn mensen die er niet toe in staat zijn en een gevaar vormen voor zichzelf en hun omgeving. Dit kunnen we hun buren en henzelf niet aandoen. We moeten dringend opnieuw kijken wat het recht op wonen voor deze mensen en de buren van deze mensen betekent.”
"Wie aan zichzelf – en liever nog, aan onze samenleving – wil werken, laat de wilde natuur in de Ardennen voor wat het is en ontwikkel leiderschapskwaliteiten door in de buurt aan de slag te gaan. Je krijgt er geen certificaat voor maar je empathische vermogen groeit." Aldus Ruud Fiere in zijn nieuwste column.
‘Corporaties zetten zichzelf centraal en nooit de bewoner.’ Het klonk als een oerkreet die mij op LinkedIn werd toegeworpen. De eerste neiging is ontkennen: lees nou al die missies van corporaties, kijk naar alle onderzoeken en klantenpanels, inspraak is aan de orde van de dag. En kijk eens naar de Aedes Benchmark. Daarin lezen we dat bij corporaties ‘het huurdersoordeel over de dienstverlening al jaren op hetzelfde hoge niveau is’. Mooi toch, zou je zeggen, steeds staat bij corporaties de bewoner centraal!
Ja, de regulering van middenhuur is niet perfect. Ja, de wet zal het woningaanbod verminderen. Tot zover is Kasper Baggerman het eens met critici op de Wet betaalbare huur. Maar opperopponenten BBB en VVD komen vervolgens met verdomd weinig alternatieven op de proppen, constateert hij. En ingrepen die de klap kunnen opvangen, worden steevast door juist deze partijen gedwarsboomd.
We mogen best wat vaker toegeven dat iemand anders het beter ziet. Regelmatig wordt ik met mijn neus op het feit gedrukt dat bewoners het vaak beter zien dan professionals. Of dat een overtuiging die ik had, onterecht was. Zo ook die over wooncoöperaties.
Wie passende woonruimte in de stad zoekt staat voor een forse uitdaging. Maar voor mensen met een beperking is de opgave nog een stuk ingewikkelder, zo maakt columnist Ruud Fiere duidelijk. Hij vindt dat er op korte termijn meer aandacht moet komen voor deze groep. Dat betekent: meer passende woningen en een beter afgestemde leefomgeving.
Social Enterprises willen altijd ‘impact maken’. Wie ‘impact wil maken’, wil doorgaans de wereld verbeteren. ‘Impact’ is het woord dat social enterprises gebruiken en het is de boodschap die ze uitdragen. Dit in tegenstelling tot corporaties, die vooral vertellen welk product of dienst ze bieden. Ik ken geen corporatie die zegt dat ze ‘impact wil maken’. Terwijl corporaties in wezen ook social enterprises zijn.
Dat de Wet betaalbare huur van woonminister Hugo de Jonge door zowel marktpartijen als woonactivisten wordt aangevallen, viel te verwachten. Het lijkt daadkrachtig beleid, maar is puntje bij paaltje exemplarisch voor een kabinet dat geen fundamentele keuzes maakt.
Dit is het laatste papieren nummer van NUL20 en tevens mijn laatste activiteit als hoofdredacteur. Twee zaken die niet direct zijn gekoppeld maar wel iets met elkaar te maken hebben. De discussie over voortzetting van de papieren editie plopt al enkele jaren op in de jaargesprekken met de partners. Iedereen beseft dat we met opheffen iets verliezen, een deel van onze zichtbaarheid en ongetwijfeld ook een deel van ons lezerspubliek.
Wat ertegenover staat: minder papierverbruik, minder milieubelasting, minder kosten én de mogelijkheid om meer mooie digitale producten te gaan maken. De knoop is doorgehakt. Dus voor wie nog niet op onze nieuwsbrief is geabonneerd: meld je nu aan. Dan blijf je op de hoogte van alle uitingen van NUL20.
Niet klimaatverandering, immigratie, gezondheidszorg of armoedebestrijding zou volgens de Nederlandse stemgerechtigden het belangrijkste thema moeten zijn bij de volgende verkiezingen. Dat is het woningtekort! Aldus een recente peiling van I&O Research. Die urgentie proef je niet in alle verkiezingsprogramma's, tenzij je woonruimte onder de noemer 'bestaanszekerheid' schaart. Dat klopt natuurlijk, maar geen enkele partij wordt daardoor gezien als 'issue-owner' van het thema Wonen, aldus wederom de I&O-enquête.
Wat een gesomber in de vastgoedwereld. Projecten stokken omdat kopers het laten afweten én omdat beleggers vaker afhaken. Ontwikkelaars zien geen haalbare businesscases meer. De omstandigheden om in nieuw en bestaand vastgoed te investeren zouden veel ongunstiger zijn geworden. Want - u kent het rijtje - opgelopen rente, stijgende bouwkosten, hogere belastingen en andere overheidsmaatregelen zoals de aangekondigde huurregulering. Tijd voor wat optimisme leek ons.
"Veel levens staan op de pauzestand. Er is de afgelopen jaren te weinig en te duur gebouwd. (...) De markt gaat het woningprobleem niet oplossen." Aldus minister Hugo de Jonge bij de presentatie van de MRA Woondeal op 15 maart. Daar beloofden alle betrokken overheidslagen in de Metropoolregio Amsterdam zich hard te maken voor het bouwen van 170.000 woningen tot en met 2030, waarvan twee derde betaalbaar. Over ambities gesproken.
In Corporaties in Beeld: 2021 voert Finance Ideas een analyse uit van de jaarrekeningen van de 100 grootste woningcorporaties. De auteurs Johan Conijn en Jelmer Dioncre concluderen dat de corporaties er financieel gezond voor staan, maar dat bij ruim de helft van de corporaties het duurzaam verdienmodel onder druk staat. Volgens hypotheekadviseur Jan Groot kan de woningcrisis niet met conservatief beleid worden opgelost. De corporaties moeten financieel scherper aan de wind zeilen. Johan Conijn reageert.
Met het opdoeken van het klassieke bejaardenhuis verdween het thema ouderenhuisvesting niet. Wat heet: het afgelopen decennium was 'seniorenhuisvesting' - of breder Wonen en Zorg - onderwerp voor een karrevracht aan artikelen, rapporten en adviezen. De grote lijnen zijn overbekend: Nederland vergrijst, steeds meer inwoners zijn tot op hoge leeftijd vitaal, maar er gaapt een problematisch groot gat tussen wonen 'thuis' en het verpleeghuis. Zo lang mogelijk thuis wonen pakt vaak niet goed uit.
Ook het idee dat alles vastloopt, er geen oplossing voorhanden is en alles er somber uitziet? Diagnose: u bent in de greep van 'doemdenken'.
Dat is geen nieuw fenomeen. Het woord doemdenken werd op zondag 2 maart 1980 gemunt door het vermaarde duo Van Kooten en De Bie. Snel vond het zijn weg - zoals van meer van hun taalvondsten - naar de woordenboeken. De betekenis volgens Van Dale: het koesteren van een uiterst sombere toekomstverwachting. Daar is nu weer alle reden toe.