Daar was het dan: 'Het Woonprotest'. Zaterdag 12 september was de eerste - drukbezochte -  manifestatie in Amsterdam. Demonstraties in Rotterdam, Den Haag en wellicht andere steden volgen.

Eindelijk. Jarenlang heb ik me verbaasd dat er niet meer en luidruchtiger werd geprotesteerd tegen de groeiende woningnood en escalatie van de huur- en koopprijzen. Ook in de landelijke politiek wilde het onderwerp maar geen vlam vatten. Hoewel de ellende zich al jaren opbouwt, viel er electoraal kennelijk onvoldoende garen mee te spinnen.

Kwestie van rekenen waarschijnlijk: het gros van de kiezers heeft helemaal geen last. Die wonen namelijk prima. Dankzij de 2,2 miljoen corporatiewoningen betalen veel huurders een overzichtelijke huur. En de meeste woningeigenaren hebben in beter tijden gekocht en worden nu slapend rijk - althans op papier.

De slachtoffers van de wooncrisis zijn veelal jong en niet georganiseerd. Daar hebben de organisatoren van het woonprotest een stem aan gegeven. Ook tot hun eigen verrassing heeft hun actie een enorme vlucht genomen.
Dat moet komen omdat de zoektocht naar een betaalbare woning inmiddels steeds meer mensen direct of indirect raakt. Als je niet zelf de pineut bent, dan heb je wel een kind, familielid of vriend die geen zelfstandig bestaan meer kan opbouwen, gezinsvorming blijft uitstellen of moet kiezen voor een niet gewenste woonstek.

De wooncrisis raakt steeds meer lagen van de samenleving. Het is niet alleen de woningzoekende die is aangewezen op sociale huur of die betaalbare koopwoning. Zelfs met een jubelton en een bankgarantie in de achterzak blijk je in Amsterdam nu al het nakijken te hebben bij woningen tot een miljoen. Altijd is er wel iemand die meer overbiedt.

Het woord crisis is kortom op zijn plaats, en een snelle oplossing is er niet. Daarvoor dragen te veel factoren bij aan deze 'perfect storm'. Natuurlijk is niet alles de schuld van 'de politiek'. Maar zonneklaar is dat het landelijke beleid het laatste decennium een ongunstige rol heeft gespeeld. Het wordt hoog tijd dat 'Den Haag' onderdeel wordt van de oplossing. Maar daar lijkt de comeback van een minister van Volkshuisvesting verder weg dan nieuwe verkiezingen. Dat laatste is misschien niet eens zo gek. Ik weet wel een goed campagnethema.