De voorlichtingsbijeenkomst is in de Otto Heldringstaat. Waar is dat? Een oudere man in djellaba die met een paar jongens op een bankje zit, weet de weg en loopt mee. Het is Ahmed El Jeroudi, voorzitter van Stichting Staalman waar ook de buurtvaders onder vallen. Hij woont bijna elf jaar in de buurt.

Dat valt niet mee zeker in deze probleemwijk? Volgens El Jeroudi is het op zich een prima buurt, maar het is jammer dat er nog zo weinig Nederlanders wonen. “Iedereen heeft het over samenleven met elkaar, maar daar is hier geen sprake van. Daarom is het goed dat de buurt wordt vernieuwd. Dan komen de Nederlanders vanzelf weer terug.”

We zijn er. In het voormalige kantoorgebouw staan maquettes en hangen foto's van geplande nieuwbouw. Een vrouw staart aandachtig naar een artist impression. Zij heeft vooral belangstelling voor de wibo-woningen. Ze weet dat die afkorting staat voor ‘wonen in een beschermde omgeving’. Maar wanneer heb je recht op zo’n appartement? En kan ze dat wel betalen? Een ding weet ze zeker: tegen de tijd dat die huizen klaar zijn, loopt ze tegen de zeventig.

Tijdens de presentaties krijgt gebiedsontwikkelaar Rob Hoogeveen van de Alliantie vooral vragen over eventuele huurverhoging na de vernieuwing. Hij legt uit dat de lagere inkomens tegemoet worden gekomen. “Maar ik kan natuurlijk niet ieders individuele situatie bekijken.”

Aan een tafeltje zitten vijf autochtone senioren die al tientallen jaren in de buurt wonen. Hun commentaar klinkt vertrouwd: vroeger was alles beter. Ze moeten er niet aan denken dat hun flats aan de Plesmanlaan worden gesloopt. Want hoewel er nog geen concrete plannen voor dit deel van de buurt zijn, vrezen zij dat hun fraaie, aangepaste en beveiligde flatwoningen met lift en boxen er op den duur ook aan moeten geloven. “En dan kun je wel protesteren, maar uiteindelijk gaat het allemaal om het geld,” denkt de enige man aan het tafeltje. De onzekerheid over de toekomst vinden zij het meest fnuikend.

Rob Hoogeveen noemt die onzekerheid een van de nadelen van de gekozen methode om bewoners al heel vroeg bij de vernieuwing te betrekken. “We kunnen nog niet voor ieder huizenblok uitgewerkte plannen laten zien. Maar als we bewoners van de ene op de andere dag overvallen met vergaande maatregelen wordt dat ons - terecht - ook kwalijk genomen.”

Droombuurt

Tijdens de voorlichtingsdag melden zich meer dan voldoende mensen aan die willen participeren in een ‘kopgroep’ en ‘droomgroepen’. De kopgroep is een vaste overleggroep die samen met de Alliantie en een stedenbouwkundige werkt aan een stedenbouwkundig plan. In de droomgroepen kunnen bewoners hun ideeën ventileren voor ‘de buurt van hun dromen’.

Milan Gügörmüs aarzelt geen seconde als hem wordt gevraagd deel te nemen aan een overleggroep. Over de plannen voor de buurt wil de jonge Turk op dit moment nog niet praten. Hij wil zich eerst eens goed oriënteren.

Mooie dromen hebben in elk geval Nadia en Isabel. Deze dertigers zijn buren van elkaar in een van de flats in de William Boothstraat. De van oorsprong Poolse en Marokkaanse hebben allebei twee kinderen. Nadia krijgt er op korte termijn een derde bij. Waar ze van dromen is een mooie nieuwe flat met een grote woonkamer en ruime keuken en badkamer en het liefst eigen slaapkamers voor de kinderen.

De flat waar ze nu al acht jaar in wonen is klein, vochtig en tocht aan alle kanten. “We zijn in de winter altijd ziek,” vertelt Nadia.

Maar ook voor dit deel van de buurt bestaan nog geen concrete plannen. Als het aan Nadia en Isabel ligt, wordt hun flat zo snel mogelijk afgebroken. Zodra de nieuwbouw klaar is, willen ze wel heel graag terugkeren. Want vooral met kinderen is het hier goed wonen, is hun oordeel.