Notities van een eendagswethouder

6.30 u - Directeurenoverleg. Zijn nog niet compleet, maar ik begin maar. Heb me goed voorbereid. Ik maak duidelijk wat ik erg vind en wat we er aan gaan doen. Concrete punten om de toekomst gestalte te geven! Steek van wal met korte presentatie hoe merkwaardig onze stad is. Gang van zaken rond de structuurvisie is best te vergelijken met de eerste reis van de Titanic. Het moet, zo concludeer ik, afgelopen zijn met het slaan van nietjes door onverenigbare wensen die alle diensten met hun informele achterbannen weten te verzinnen. We beginnen nergens meer aan voordat een gearticuleerd beeld bestaat over wat we gaan doen. Prima verhaal vind ikzelf, maar het geroezemoes neemt toe. Een van de directeuren steekt zijn arm verveeld omhoog. Ik herken een marxistische jaargenoot economie die me nu uitlegt dat de maatschappij verre van maakbaar is. Zijn wat op verveelde toon gebrachte betoog krijgt grote bijval, die zich uit in het half opstaan ten teken dat de vergadering haar eindpunt heeft bereikt. Als oud-onderwijzer weet ik dat het nu erop of eronder is. Huiswerk! Vanmiddag 16.00 uur een korte notitie graag over de stedelijke problematiek op basis van het thema: Wat kan en moet uw dienst betekenen voor de verdere ontwikkeling van onze mooie stad? Vooral aandacht voor de punten van het door mij opgestelde lijstje. Iedereen om 4 uur hier terug!

11.00 uur - Overleg met de Federatie, het bastion van de woningcorporaties. Ook hier hield ik weer een doortimmerd verhaal. Het eindeloze gezeur over ‘onrendabele toppen’ op basis van hallucinerende rekenprogramma’s moet afgelopen zijn. In deze stad zijn problemen, zo sprak ik fier. Nu zijn jullie onderdeel van het probleem, terwijl jullie onderdeel moeten zijn van de oplossing. Ik, zo ging ik verder, verwacht van u dat u de problemen in regionaal verband met uw collega’s aanpakt. Zoals ik heb begrepen bent u en uw collega’s zeer bemiddeld, soms zelfs stinkend rijk. Aan de slag dus op basis van de taak die u in 1901 is meegegeven!
Ook hier weer een half verveeld opgestoken arm. Rijkdom, zo luidde zijn betoog, is een betrekkelijk begrip. Die zou in steen zitten en iets met tafelzilver. Verder was de gemeente een onmogelijke partij om mee samen te werken. Ook hier begonnen de aanwezigen na deze woorden op te stappen of hun chauffeur te bellen. Nu toeslaan. Ik wees op mijn bevoegdheid direct in contact te treden met corporaties die in Amsterdam willen ontwikkelen. Ik verwacht u om 18.00 terug met een investeringsvisie op hoofdlijnen!

13.00 PPS. Publiek Private Samenwerking. Inmiddels ook PPP genoemd, wat volgens een universitaire collega staat voor Poen Pakken Pleite. Op naar het Rosarium. Opgewekt steek ik van wal over onze mooie stad, inspirerend opdrachtgeverschap en toch leuk verdienen. Ook nog iets over nek uitsteken e.d. Pas bij mijn betoog over vernieuwing van de aanbestedingspraktijk schieten een paar aanwezigen wakker. Een omgeschoolde oud-wethouder neemt het woord. Ik moest de zaken breder zien, internationaal ook en vooral de markt ruimte geven. Het woord benepenheid viel, boten werden gemist. Met gemeente zou het moeilijk samenwerken zijn, onbetrouwbaar zelfs. Ik betoogde dat Amsterdam geen stad is waar je als eis stelt dat 60 procent moet zijn verkocht voor je begint met bouwen. Dan ben je geen serieuze Partner. Dan geloof je niet in je eigen plannen en ben je dus niet professioneel en onbetrouwbaar.
Zie jullie met goed verhaal vanavond in het Amstel om 19.00 uur.

15.00 Terug op mijn kamer. Nog veel te doen. Kunst staat nog onuitgepakt tegen de wanden. Secretaris stormt binnen. Waar was je? En duwt een waslijst te plegen telefoontjes onder mijn neus. Uitgeput staar ik uit het raam. Mobieltje gaat. Duco! Hoe gaat het, ben je terug van vakantie? Hoe was het? Prima. Weinig gedaan. Ben je er weer klaar voor? Heel goed. Heb wat vergaderingen voor je belegd. Beter dat jij dat oppikt. Kun je vandaag nog?
Laf, maar met bevrijdingsdaggevoel loop ik weg mijn geliefde stad in. Duco, doe je best!