• Eindelijk rustig slapen
• “Ik wist niet dat het zo emotioneel was”
• “Hier maak je af en toe een praatje”
• “Het is een rek voor je leven”
• In het begin veel twijfels

Eindelijk rustig slapen

Yvonne Wilson-Jessurun (59) en haar man Nellius (59) zijn dik tevreden met hun spiksplinternieuwe woning aan de Bart Poesiatstraat in Osdorp. Officieel is het een driekamerwoning, maar de open eetkeuken zou je eigenlijk ook een kamer kunnen noemen. Er is een toilet waar je ook je handen kunt wassen. Daarbij is de woning geschikt voor 65-plussers. En eindelijk giert er geen tocht meer door vermolmde raamsponningen, en verandert het huis niet meer binnen een half uur in een vrieskist zodra je de thermostaat een paar graden lager zet. Yvonne is erg gevoelig voor tocht. Ze heeft verscheidene chemokuren ondergaan sinds in 2000 bij haar borstkanker werd geconstateerd. Door de ziekte kwam ze met een medische urgentie met stip bovenaan de lijst van stadsvernieuwingsurgenten. Ook omdat Nellius in oktober 2005 een hersenbloeding kreeg. De schade daarvan is gelukkig beperkt gebleven tot het korte termijngeheugen.
Yvonne: “We wilden eigenlijk naar nieuwbouw aan de Postjesweg, maar die schoot niet op. Toen heb ik op een dag de stoute schoenen aangetrokken en ben naar het kantoor van Rochdale gestapt. Meneer Boussatta (de woningbemiddelaar, jvdt) heeft er direct werk van gemaakt. We kregen dezelfde week nog een aanbieding. Het was een eengezinswoning, maar ik vond de slaapkamers veel te klein. Een week later kregen we deze woning aangeboden. We betalen nu 473 euro, plus vijftig euro voor een plek in de garage. De vorige huur bedroeg bijna vierhonderd euro.”
Wilson-Jessurun mist haar oude woning in de Hart Nibbrigstraat in Slotervaart niet. Hangjongeren bij de middelbare school achter haar lieten steevast laat op de avond van zich horen en bleven tot diep in de nacht luidruchtig. De politie deed er niets aan. “En met een chemokuur heb je toch je nachtrust nodig.”
Ook in het nieuwe complex wonen tal van nationaliteiten bij elkaar. Maar het is er een stuk fatsoenlijker. Nellius heeft met enkele buren, een Marokkaan, een Tunesiër en een Italiaan, een informeel bewonersgroepje gevormd. Ze hebben kinderen aangesproken om niet te spelen met de lift, vooral omdat een invalide buurvrouw daarvan afhankelijk is.

“Ik wist niet dat het zo emotioneel was”

Tineke Bent (65) woont twee maanden met haar bijna 102 jaar oude moeder in een wisselwoning aan het Delflandplein in Overtoomse Veld. Haar oude woning in de nabijgelegen Maassluisstraat gaat tegen de vlakte.
Op de wisselwoning heeft ze zeven maanden moeten wachten, waardoor ze de laatste overgebleven bewoner in het portiek was. “Ik was ook de eerste die er kwam, 46 jaar geleden, direct na bouw van de flat.” Bent heeft enkele wisselwoningen afgeslagen, onder meer omdat de indeling niet zo goed was. “Hier grenst de slaapkamer van mijn moeder niet aan een galerij. Dat lijkt me rustiger voor haar.”
De wisselwoning is minder goed onderhouden. De box is “een donker en nat hol”, en in de eerste week ging er van alles mis. Een overstroming door een defecte waterleiding en later een gaslek. “Ik zei tegen de corporatie: eerst willen jullie me verdrinken, en dan proberen jullie het met gas. Maar dat was maar een grapje. Het was snel verholpen en de corporatie heeft alle medewerking verleend. Karin Bosboom (de woningbemiddelaar, jvdt) was geen moeite te veel. Ik zou het leuk vinden als u haar even zou noemen.” Beter aan de wisselwoning is de vaste lift; in de Maassluisstraat zat alleen een traplift. Als het weer het toelaat, gaat moeder iedere dag naar buiten. “Anders voelt ze de wisseling van de seizoenen niet.”
Bent is nog steeds boos over de besluitvorming rond de sloop. “Ik was er niet tegen, maar in het programakkoord stond dat er eerst zou worden gebouwd. Daar is niets van terechtgekomen. We hebben bij de deelraad actie gevoerd om te zorgen dat we niet in wisselwoningen hoefden. Er kwamen alleen wat vage beloften. Zelfs mijn PvdA stemde er mee in. Dat vind ik zo erg.”
Tineke Bent zou wel naar haar oude woning “terug willen kruipen”. De flat staat er nog, maar ze gaat er niet kijken. “Dat kan ik niet. Ik wist niet dat het zo emotioneel was.” Wanneer ze naar een permanente woning kan, weet Bent niet. Mogelijk gaat het nog enkele jaren duren, want ze wilde niet terug naar de Noordstrook van het vernieuwingsgebied. Toch wil Bent wel in de buurt blijven, zodat haar moeder dezelfde huisarts en verpleging kan houden. Ze denkt dat ze nu aan de zuidkant terecht zou kunnen. Maar het duurt nog even voordat de woningen daar af zijn.
Inderdaad is de kans groot dat haar moeder die tweede verhuizing niet zal mee maken. “Ja, dan maakt het me allemaal niet meer uit. Dan zou ik ook wel naar Amstelveen willen.”

“Hier maak je af en toe een praatje”

“Nou nee,“ antwoordt Kiomely Garcia Disla (21) op de vraag of ze haar oude buurt mist. Ze streek vorig jaar mei met haar broer Berto (19) en haar moeder Margarita Disla Nuñez (43) neer in de Eierlandstraat in Amsterdam-Noord, vanuit de Johan Coltermanstraat in Geuzenveld.
Moeder Margarita is wegens familieomstandigheden in haar geboorteland de Dominicaanse Republiek. Maar Kiomely kan ook een en ander vertellen over de stap om te verhuizen naar Noord, waar ze niet zoveel mensen kent. “Mijn moeder wou voornamelijk dat we rustig thuis konden zitten. Dat de buren niet dag en nacht ruzie lopen te maken, met deuren smijten enzo. Vooral rust, geen overlast. Dat had je in Geuzenveld heel veel, echt erge overlast. Boxen die in de fik werden gestoken. In het park was altijd wel brand. ’s Avonds durfde je niet alleen over straat, omdat de jongens lastig gingen doen en achter je aan liepen. Hier is vriendelijker. Hier maak je af en toe een praatje met je buren.”
Het gezin kreeg vrij snel een nieuwe woning, na ongeveer twee maanden. Eerst zochten ze in de buurt van de Kinkerstraat, waar ze vroeger hebben gewoond. Maar daar is moeilijk een vierkamerwoning te vinden. De nieuwe huur van 376 euro is vergelijkbaar met die in de oude woning, zegt Kiomely, die voorlopig nog niet op zichzelf wil wonen.

“Het is een rek voor je leven”

“Ik heb het hier reuze naar mijn zin,” zegt Anita Thomas-Van Eeden (68). Ze woont sinds april in een ruim opgezette seniorenflat in de Jan Tooropstraat in Slotervaart. Daarvoor heeft ze bijna een halve eeuw op vier hoog, zonder lift, op de Derkinderenstraat gewoond, ongeveer tien minuten verderop. Eerst met haar man en twee kinderen. Later alleen. De oude woning had veel gebreken en werd op het laatst minder onderhouden.
Vroeger had ze vier kamers, nu drie. “Maar het is hier ruimer opgezet.” De huur is bijna verdubbeld, van driehonderd naar 570 euro. Maar: “goedkoper krijg je alleen een kippenhok, of iets met slechtere voorzieningen”.
Thomas-Van Eeden heeft er niet lang op hoeven wachten; ze was de eerste van haar portiek die verhuisde. “Ik mocht zelf zoeken in de krant, maar dat waren allemaal oude woningen. Daar had ik geen trek in. Toen kwam die man van Rochdale met dit huis, dat een jaar leeg had gestaan. Ze dachten eerst dat ik hier niet wilde wonen, maar dat wilde ik wel.”
Thomas-Van Eeden heeft hier meer sociale contacten dan met haar vroegere buren. Dat waren allemaal buitenlanders. Voor hen belde ze wel eens de corporatie als er wat gerepareerd moest worden.
Vooral de lift is een uitkomst. “In het begin vergat ik nog wel eens dat ik hem had. Dan dacht ik nog steeds bij het boodschappen doen dat ik iets niet kon meenemen, omdat ik het niet omhoog kon sjouwen. Deze woning is een rek voor je leven. Je kunt er gezonder ouder worden.”

In het begin veel twijfels

Het Marokkaanse echtpaar Douiyeb (76 en 70 jaar) verhuisde ruim een half jaar geleden van de Derkinderenstraat naar een vierkamerwoning in de Hermitagelaan, elders in Slotervaart. De Douiyebs (ze willen liever niet op de foto) praten niet zo goed Nederlands, daarom doet zoon Rashid het woord voor hen.
“In het begin hadden ze veel twijfels of ze wel hier naartoe moesten komen. De eerste maanden misten ze hun oude buurt, waar ze dertig jaar hebben gewoond en waar ze veel mensen kennen. Gelukkig is het niet zo ver weg. Nu willen andere bewoners van de Derkinderenstraat ook wel hier naartoe komen.”
“Ze zijn inderdaad meer huur gaan betalen, bijna het dubbele. Maar dat wisten ze. Eerst betaalden ze weinig, omdat ze zo lang in hun vorige huis hebben gewoond. Maar ze hebben kinderen die ook hoge huren hebben. En als ze zouden kunnen terugkeren in de flat, zouden ze ook flink meer hebben moeten betalen. Ze hebben nu een benedenwoning, en dat is voor mijn ouders ideaal.”
“Het duurde wel even voordat ze dit huis kregen, maar er was ook geen haast bij. Ze zijn goed geholpen door Rochdale. Omdat ze niet zo goed Nederlands spreken kregen ze een Marokkaanse medewerker. Die heeft mijn ouders goed ingelicht en verder geholpen.”