Cécile: “Amsterdam is mijn thuis. Het is de plek waar mijn hele leven zich afspeelt. Waar ik mijn dementerende vader bezoek, waar ik werk, waar ik bij mijn vrienden langsga. Maar door het grote gebrek aan sociale huurwoningen, moest ik dat allemaal achterlaten. Anders zou ik met mijn kinderen op straat belanden.

Ik woonde mijn hele leven al in Amsterdam, waar ik tijdens mijn studie een fijne woning vond in Zuidoost. In eerste instantie mocht ik daar een jaar wonen. Het zou gesloopt worden. Maar de plannen veranderden en totdat er een nieuw bestemmingsplan kwam, mocht ik er blijven wonen met een maximum van zeven jaar. Tot uiterlijk de zomer van 2017.

Het werd vanaf dat moment echt mijn plekje. Ik groeide er op van student naar jonge vrouw en ik kreeg er mijn kind. Wel wist ik dat ik er maar een paar jaar mocht wonen en dus bleef ik op Woningnet kijken. Daar had ik inmiddels al zo’n tien jaar aan krediet opgebouwd. Maar ondanks dat, kwam ik nooit in aanmerking voor een nieuwe sociale huurwoning.

Naarmate de jaren wegtikten, werd dat frustrerender. Het was inmiddels ver in 2016 en had nog altijd geen uitzicht op een nieuwe woning. Waar moest ik heen met mijn twee kinderen als ik niets zou vinden? Mijn dementerende vader wilde ik absoluut niet opzadelen hiermee. Mijn partner was buiten beeld. En bij vrienden aankloppen? Dat was geen optie. Ik wilde voor niemand een last zijn en bovendien is de maat op een gegeven moment vol en moet je toch weer vertrekken. Een huis kopen kon ik ook wegstrepen. Daar was mijn salaris niet hoog genoeg voor.

Het gaf me veel stress. Ik wist dat mijn kinderen namelijk bij me weggenomen zouden worden als ik op straat zou belanden. Hoe kan een moeder voor haar kind zorgen als ze niet eens een dak boven haar hoofd heeft? Ik ben niet snel uit balans te brengen, maar hier had ik slapeloze nachten van.

Toch was mijn situatie niet ernstig genoeg voor een urgentieverklaring en mijn stress niet groot genoeg voor een medische indicatie. Ook voor een noodopvang voor moeders en kinderen kwam ik niet in aanmerking. Ik was dan wel een alleenstaande moeder, maar had een goede baan, een hbo-diploma en geen schulden. Mijn situatie was simpelweg niet ernstig genoeg.

Ik viel tussen de wal en het schip. Geen enkele instantie kon me bijstaan. Dat was erg frustrerend. Iemand die altijd hard heeft gewerkt, haar eigen centen verdient, nog nooit een huurachterstand heeft gehad en nog nooit overlast heeft veroorzaakt, staat er gewoon alleen voor op zo’n moment.

Gelukkig was ik al een paar jaar ook in andere steden aan het kijken. Lang was dat zonder resultaat, maar in maart 2017 kwam het verlossende nieuws: er was een woning voor me in Rotterdam. Ik had op Woonnet Rijnmond vier jaar aan krediet opgebouwd en dat was daar wel genoeg om iets te vinden. Een paar weken later trok ik daar in, net voordat ik op straat zou belanden.

En nu zit ik hier. Al vier jaar. De stress van op straat belanden is weg. Ik heb het goed hier, ik woon klein maar fijn. Maar gelukkig ben ik niet. Mijn leven is daar, in Amsterdam, niet hier. Dagelijks wring ik mezelf in allerlei bochten om mijn leven in Rotterdam en Amsterdam te combineren. Ik sta heel vroeg op, zet mijn kindjes af bij de opvang, race naar mijn werk in Amsterdam, waar ik bijna altijd te laat kom door de reistijd. Na werk haast ik me weer naar huis om mijn kinderen net op tijd weer bij de opvang op te halen. En de volgende dag begint het weer.

Ik begin me af te vragen hoe lang ik dit nog volhoud. Maar wat moet ik dan? In Rotterdam gaan werken en alles achterlaten waar ik zo van houd? Dat wil ik echt niet. Ik kijk dan ook nog bijna dagelijks op Woningnet. Ik zie de leukste dingen voorbijkomen en zie mezelf alweer helemaal wonen in een fijn huisje in of rondom Amsterdam. Maar voor nu blijft het bij dromen omdat de huurwoningmarkt voor ‘spoedzoekers’ als ik echt onmogelijk is.”