“Voor mij is de ellende begonnen toen ik van mijn man wilde scheiden. De scheiding was mijn keuze, dus ik vond dat het mijn taak was om een nieuwe woonruimte te zoeken. Dat leek me niet moeilijk. In mijn ogen had ik alles op een rijtje. Eigen geld en een goedlopend bedrijf.

Ik wilde snel iets kopen, maar daarvoor moest de scheiding eerst rond zijn. Als we nog getrouwd waren, dan zouden we samen aan de schulden vastzitten. Dat lukte niet en de bank constateerde: te weinig geld, geen koopwoning. Ik had in het afgelopen jaar door corona zo weinig verdiend dat ik kans maakte op een sociale huurwoning, als ik tenminste ingeschreven stond bij Woningnet, wat niet het geval was.

Daardoor kwam ik terecht bij in de vrijehuursector. Die huren zijn zo hoog dat je een omzet van ongeveer €50.000 moet hebben óf het vijfvoudige van je huur verdienen om überhaupt in aanmerking te komen. Ook dit zat er dus niet in. Ik heb zelfs bij het stadsloket aangeklopt om te vragen voor een urgentieverklaring. Ik ben namelijk ook moeder van twee kinderen, maar omdat ik geestelijk en lichamelijk in orde ben én omdat de vader in beeld is, maak ik hier geen aanspraak op.

Daarnaast vertelde mijn ex niet aan zijn familie dat we uit elkaar waren. Hierdoor kon ik geen oproep op Facebook plaatsen omdat zij er dan achter zouden komen dat ik op zoek was naar een nieuw huis. Stiekem liet ik het af en toe in gesprekken vallen, in de hoop op een gouden tip.

Uiteindelijk ben ik een hotel ingelopen en heb ik gevraagd voor een kamer voor een langere termijn. Deze kamer zit ver onder de huurprijs van Amsterdam, maar het is een hele gekke situatie. Vorige maand gingen de prijzen van het hotel omhoog en dat was de druppel. Ik heb mijn ex-schoonfamilie het hele verhaal uitgelegd en ik heb daarna meteen een oproep op Facebook gezet. Binnen een uur had ik toen via een vriend een tijdelijk huis. Vanaf april kan ik daarvoor een half jaar in, omdat hij dan niet thuis is.

De Woningnet-situatie zat me toch niet lekker, ergens in mijn achterhoofd kon ik me te herinneren dat ik daar ingeschreven stond. Ik belde ze op en wat bleek: ze hadden in 2012 contact met me willen opnemen maar dat was niet gelukt. Zij gingen toen over op een andere betaalmethode, maar omdat het hun fout was, is mijn plek op de lijst hersteld. Ik stond al eenentwintig jaar ingeschreven, dus er schijnt nu weer wat licht aan de horizon.

Hoe raar het ook klinkt, ik heb een mooie tijd gehad in dit hotel. Het was best luxe, het personeel was zo aardig en het is dicht bij huis dus de kinderen komen vaak langs. Dan houden we kussengevechten of nemen ze vriendjes mee en komen ze verstoppertje spelen. Ik noem het voor hen een soort vakantieplek. Maar tuurlijk, ik ben hier ook wel verdrietig geweest over de hele situatie. Ik lag soms drie keer per dag in bad, te bedenken hoe ik nu een nieuwe woning ging vinden en dan zat ik de dag daarna weer bij het stadsloket om te laten zien hoe zielig ik was. Het is fijn dat ik door het tijdelijke aanbod weer wat ademruimte heb, maar ik ben benieuwd naar hoe het gaat aflopen.”