Gefascineerd volgde ik vorige maand het voor Nederland zo succesvolle EK-atletiek. Vooral bij de hardloopnummers zat ik op het puntje van mijn stoel. Dit omdat tot aan de finish lopers kunnen vallen, estafettestokjes kwijtraken of lopers elkaar van de baan lopen. Niet zó bloedstollend, maar toch ook spannend, was voor mij de totstandkoming van de Aedesvisie. Zijdelings was ik hierbij betrokken. Ik proefde de ambities en de dilemma’s. Het was vooral de vraag welk woord of beeld heelhuids de eindstreep zou halen.
|
Image
|
Ik hoor u denken: een visie van een koepel spannend? Daar geeft toch altijd de ‘traagheid van behoudendheid’ de doorslag, om vooral de eenheid te bewaren? Maar dat geldt zeker niet voor de nieuwste Aedesvisie. Die is weldegelijk spannend en vernieuwend. Hoe komt dat?
In de eerste plaats omdat de problemen in de samenleving zo groot zijn dat hetzelfde blijven doen, niet voldoende helpt. Vernieuwing is onontkoombaar. Dat wordt deze keer niet verwoord met het stellen van doelen maar het inzetten van bewegingen. Zoiets sluit aan bij modern bestuur: formuleer vooral welke richting je uit wil, en dan ontvouwt er bijna vanzelf een realisatiepad.
Naar elkaar omkijken wordt weer gemeengoed
De Aedesvisie zet die beweging goed in. Op thema’s die niemand zullen verrassen maar toch verder reiken dan ik had verwacht. Moedig vind ik de ambitie ‘voor iedereen samen wonen en samen leven mogelijk te maken’. Dat is een verdiepende stap in de trits stenen – mensen – samenleven. Het weerspiegelt het besef dat veel problemen niet alleen een persoonlijke vraagstuk zijn. Steeds vaker moeten problemen op samenlevingsniveau aangepakt worden. Dit verklaart dat, naast het werken in buurten, nu ook de ‘gemeenschap’ in de belangstelling staat. ‘We bewegen richting het bevorderen van gemeenschappen’ stelt de visie. En dat vanuit ‘de intentie dat naar elkaar omkijken weer gemeengoed wordt’.
Inspirerende stap
Hier wordt een inspirerende stap vooruit gezet. Diverse corporaties bewandelen al dit pad, meestal vanuit het Engelse begrip ‘community building’. Maar tot nu toe zijn het niet meer dan de eerste schuchtere stappen. Het denken over gemeenschappen staat nog in de kinderschoenen. Wat is het precies, wat betekent het voor de dienstverlening, wat voor het programma van eisen van de nieuwbouw, en wat voor de bedrijfscultuur en samenwerking met andere domeinen? Daar moet nog veel worden ontdekt, ik vind dat een spannende beweging. Net zoals dat geldt voor de andere bewegingen die de Aedesvisie ambieert.
Goed dat de Aedesvisie er ligt. De visie inspireert. De beweging die voor ons ligt is uitdagend en noodzakelijk. Ik kijk er naar uit.
| Léon Bobbe is socioloog en volkshuisvester. Hij is onder meer commissaris bij Parteon en oud-bestuurder van Woonstichting Lieven de Key. Als één van de vier columnisten van NUL20 beschouwt hij iedere twee maanden een aspect van de volkshuisvesting, dat relevant is voor de Metropoolregio Amsterdam. Het kwartet vaste columnisten van NUL20 bestaat naast Bobbe uit Ruud Fiere, Mirthe Biemans en Kasper Baggerman. |