Overslaan en naar de inhoud gaan
Marcel zit na zijn scheiding gevangen in een web vol instanties
“Ik woon al zeven jaar op de zolder van mijn ouderlijk huis.”

Wat als je niet in aanmerking komt voor een urgentieverklaring, maar wel met spoed een woning nodig hebt? Bijvoorbeeld als je gaat scheiden. NUL20 laat mensen aan het woord die tussen de wal en het schip vielen of dreigen te vallen. Zo ook Marcel.

Marcel: "Toen ik zeven jaar geleden scheidde van mijn vrouw was het een prima oplossing om tijdelijk op zolder te verblijven in het huis van mijn moeder. Ik was in de veronderstelling dat ik snel een nieuwe woning zou vinden. Maar ik woon nog steeds op die zolder. Via WoningNet een geschikte plek vinden is onmogelijk, omdat ik nergens voor in aanmerking kom. Het enige wat zij aanbieden is een seniorenwoning, als 56-jarige zit ik daar natuurlijk nog niet op te wachten. Bovendien staat daar in de voorwaarden dat kinderen niet kunnen inwonen, dus dat is voor mij geen optie. Uit wanhoop kijk ik daarom ook naar tweekamerappartementen, al is dit eigenlijk ook geen optie gezien mijn kinderen. Op dit moment wonen zij eens in de twee weekenden bij mij en in een tweekamerappartement zou dat niet meer kunnen. In het huis van mijn moeder hebben zij wel een eigen kamer, alleen het is natuurlijk geen eigen woning. Dat is waar ik nu toch echt wel aan toe ben, uiteraard samen met mijn kinderen.
 
Hoewel ik al sinds 1994 ingeschreven sta bij WoningNet en mijn huidige woonsituatie onwenselijk is kom ik toch niet aan een geschikte woning. In een enkel geval sta ik hoog op de lijst, maar dan volgt al vrij snel het andere struikelblok: het co-ouderschap. Dat krijg ik volgens mijn scheidingsconvenant pas zodra ik een woning heb. Maar ik krijg volgens de verhuurmakelaar pas een geschikte woning als ik het co-ouderschap heb. Zo kom ik dus voor geen van beide ooit in aanmerking. De oplossing zou zijn het convenant aanpassen, maar dat is voor mijn ex op dit moment niet aan de orde."
In het ergste geval kwam ik op jaarbasis twaalf euro te kort om een passende huurquote te hebben. 
‘Het andere probleem is ook met enige regelmaat het inkomen dat minimaal vereist is bij het huren van een woning. In het ergste geval kwam ik op jaarbasis twaalf euro te kort, wat dus een euro per maand zou betekenen. Toch ben ik daarom afgewezen door het systeem. Omdat ik het idee had dat een gesprek wellicht wat meer begrip voor mijn situatie zou wekken heb ik al talloze keren gebeld naar Ymere en WoningNet. Zij staan mij altijd netjes te woord en bieden hulp en tips, alleen ook daar wordt vooral naar elkaar en de bestaande regels gewezen. Het voelt een beetje alsof ik gevangen zit in een systeem van regels zonder enige menselijkheid.’
 
‘Om de talloze weigeringen te ontwijken ben ik gaan onderzoeken of ik een urgentieverklaring kon krijgen. Dit bleek ook erg lastig. Volgens Stichting het Vierde Huis, dat uitzoekt of je in aanmerking komt, was een urgentieverklaring onmogelijk aangezien ik al een dak boven mijn hoofd heb. Dat het huis van mijn bejaarde moeder is maakt daarbij niet uit. Het is enorm frustrerend dat er bepaalde eisen zijn waar niet van mag worden afgeweken, want op die manier komen er mensen in situaties zoals dit.’
 
‘Ondertussen probeer ik veel aandacht voor de situatie te vragen via sociale media en hoop ik een woning te krijgen. Het is enorm cru om te zien dat er gekoketteerd wordt met sociale huurwoningen voor studenten, statushouders een woning krijgen en mensen uit mijn categorie achter het net vissen. Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen een woning. Alleen zou het fijn zijn als daadwerkelijk iedereen kans maakt. Ik hoop dat daar in de nabije toekomst verandering in komt, zodat ik mijn zolderkamer vol verhuisdozen eindelijk kan inruilen voor een eigen plek.’ 
 
TEKST: Siem van Merwijk
ILLUSTRATIE: Manon Broers
 

TERUG NAAR HET OVERZICHT MET PORTRETTEN