Eens was het in Nederland bijna vanzelfsprekend dat ouderen hun intrek namen in een bejaardentehuis. Daar was wonen en zorg in één hand. Maar al vroeg in de jaren zeventig startten pleidooien voor ‘extramuralisering’, voor het zo lang mogelijk zelfstandig wonen van ouderen - maar ook gehandicapten en psychiatrische patiënten - in een normaal huis, of in kleinschalige woonvormen in een normale wijk. Die beweging maakte school. Instellingen werden gesloten; het klassieke bejaardenhuis werd uitgefaseerd, de thuiszorg groeide. Deze nadruk op eigen regie en zelfredzaamheid paste in een bredere ontwikkeling waarin afscheid werd genomen van de klassieke verzorgingsstaat. In tien jaar tijd (2002-2012) daalde het aantal 65-plussers in een verzorgings- of verpleeghuis van 138.000 naar 125.000, terwijl hun aantal juist toenam. Geholpen door meer inkomen en betere medische zorg woont tegenwoordig ruim 85 procent van de 80-plussers zelfstandig. De hervorming van de AWBZ zal deze ontwikkeling versterken.