Niets blijkt moeilijker dan regels schrappen en procedures vereenvoudigen
Tijd voor De Grote Vereenvoudiging 2.0?
Het is een understatement: krakers en woningcorporaties hebben geen gemakkelijke relatie. Enkele maanden geleden stond het veronderstelde gewelddadige karakter van de kraakbeweging in het nieuws centraal, maar vaker gaat de strijd over het winnen van sympathie in de buurt en verschillende opvattingen over de toekomst van de stad. Regelmatig worden corporaties geconfronteerd met alternatieve plannen. Die halen het zelden.
Dankzij de bouwstroom die in eerdere jaren is ingezet, wordt ook dit jaar weer een fors aantal woningen opgeleverd. Vorig jaar kwam een recordaantal nieuwbouwwoningen gereed: 6346. En het eerste half jaar van 2008 groeide de woningvoorraad al weer met 2500. Vooral daardoor trokken minder Amsterdammers de stad uit, waardoor de bevolking in de eerste helft van 2008 met vijfduizend mensen groeide. Zonder nieuwbouw zouden veel Amsterdammers de stad moeten verlaten, omdat er te weinig woningen zijn om de natuurlijke groei op te vangen.
Je staat erbij en je kijkt ernaar. De stemming rond het Zuidas-project kantelt. Jarenlang leek het een geoliede machine. Met een projectbureau dat met on-Amsterdamse efficiëntie de ambitieuze plannen stap voor stap dichterbij bracht. Alles zou topklasse worden: de kantoren, de ondergrondse infrastructuur, de toegepaste milieutechnieken. Vijfendertigduizend vierkante meter in het topsegment van de kantorenmarkt. Hoezo, geen lef in Nederland?
Woningcorporaties breiden hun activiteiten uit naar andere sectoren van publiek belang en andere segmenten van de vastgoedmarkt. Maar waar houden de taken en activiteiten van woningcorporaties op? Moeten er grenzen aan worden gesteld? De Federatie van Amsterdamse Woningcorporaties (AFWC) wijdde er in juni haar jaarlijkse bijeenkomst De Ontmoeting aan. Vincent Gruis fungeerde daar als luis in de pels met zijn onderstaande column Tien redenen voor terughoudendheid. Evelien Tonkens antwoordt.