Het vlot nog niet met de verkoop van de bestaande woningvoorraad van de Amsterdamse corporaties. De stap van huren naar koop is voor veel Amsterdammers te groot. Creatieve huur/koop-constructies lijken een mogelijkheid om kopen aantrekkelijker te maken. De hoofdstedelijke corporaties doen het echter in tegenstelling tot die in Rotterdam zeer voorzichtig aan met een dergelijke ‘verkoop onder voorwaarden’. Geëxperimenteerd wordt er wel: van inruilgarantie tot mede-eigenaarschap. De stand van… meer
In de Nederlandse woningbouw moet volgens PvdA-Kamerlid Adri Duivesteijn een ware revolutie plaatsvinden. De burger moet terug aan de macht. Het institutionele bouwen moet plaatsmaken voor het particulier opdrachtgeverschap. Daarnaast vraagt hij van corporaties dat zij hun passie voor vrije markt en schaalvergroting inwisselen voor wezenlijke investeringen in sociale samenhang. “Behoud van de sociale stabiliteit in de wijken is het allergrootste vraagstuk waar steden voor staan.”
Vanaf 1 januari heeft Amsterdam een nieuwe organisatiestructuur op het gebied van bouwen, wonen en stedelijke ontwikkeling. De Dienst Ruimtelijke Ordening blijft wat hij is, maar verder verandert alles. Het huidige Grondbedrijf fuseert met de ‘bouwpoot ‘ van de Stedelijke Woningdienst (SWD); de SWD-onderdelen die te maken hebben met vergunningverlening en inspectie (bouw- en woningtoezicht) worden ondergebracht bij de Milieudienst. Die dienst gaat Dienst Milieu en Bouwen (DMB) heten; de leiding… meer
Leefstijlen zijn in. Niet alleen als het gaat om kleding of muziek, maar ook in de ruimtelijke ordening en het woonbeleid. Het lijkt erop dat een gemeente die niets met leefstijlen doet, als hopeloos ouderwets en achtergebleven wordt gezien. Woonwijken dien je anno 2003 naar leefstijl in te richten. De traditionele doelgroepen, onderscheiden aan de hand van leeftijd, huishoudenssamenstelling of inkomen, lijken te hebben afgedaan. Is dit een goede ontwikkeling? Hebben leefstijlen inderdaad de… meer
Meer keus voor de woonconsument, is het adagium in het moderne huisvestingsbeleid. Tal van corporaties proberen daarom verder te kijken dan de aloude criteria van inkomen, leeftijd en huishoudenssamenstelling. Ze willen beter inspelen op de vraag door rekening te houden met de leefstijl van de woningzoekende en door woonmilieus te differentiëren. Sommige praten zelfs over ‘branding’, het als een merk neerzetten van buurten. Wordt het corporatiebezit een speeltje van marketing- en reclamebureaus… meer
In Amsterdam zijn heel veel mensen op zoek naar een passend koophuis. Voor mensen met een middeninkomen is dit vaak een onmogelijke opgave. Is er een alternatief voor verhuizing naar Purmerend, Almere of Lelystad? Simpeler bouwen kan de prijs drukken, mits de gemeente meewerkt met de grondprijs en verkoopregulering gestalte krijgt.
Tien jaar geleden begon in Amsterdam de verkoop van corporatiewoningen. Inmiddels zijn er bijna twaalfduizend in bezit gekomen van de vroegere huurders, van andere buurtbewoners of van starters van buiten de buurt. De stadsdelen Noord en Zuidoost lopen voorop met de verkoop. Hoe bevalt het de kopers en wat levert het de stad op?
De worsteling in Rotterdam laat Amsterdam niet onberoerd. De angst voor ‘The Rotterdam Syndrome’ was al eens aanleiding voor een ambtswoninggesprek waar ambtenaren en politici onder leiding van de burgemeester discussieerden over de probleemwijken in Amsterdam. Volgens onderzoek vindt tweederde van de West-Europese bevolking dat de grens aan de opvang van immigranten is bereikt. Veel allochtonen vinden volgens SCP-onderzoek zelf ook dat er al teveel immigranten zijn. Waar ligt de grens bij het… meer
Ex-stadsdeelvoorzitter en ex-wallenmanager Freek Salm was twee jaar werkzaam in Rotterdam. Hij adviseerde bij de aanpak van de Rotterdamse tippelzone. In augustus 2002 vertrok hij. Gedesillusioneerd. Opstelten bleek alleen maar geïnteresseerd in repressie. Salm had het wel gehad met Rotterdam. Omgekeerd ook trouwens. Een Amsterdammer in Rotterdam. Omzien in verwondering.
Amsterdam heeft een nieuwe woonvisie, althans in concept. Die bevat geen revolutionaire koerswijzigingen. Het beleid van de vorige visie Onverdeeld Amsterdam(s) wordt met enige accentverschuivingen voortgezet. Zeer gedegen maar weinig ambitieus, is daarom wellicht de veelgehoorde reactie van deskundigen, politici en belanghebbenden. Maar over wélke ambities dan ontbreken lopen vervolgens de meningen breed uiteen: waarom op vierduizend nieuwbouwwoningen inzetten als er vijfduizend nodig zijn?… meer
Minimaal vijf portefeuillehouders Wonen keren na de verkiezingen niet terug op hun post. NUL20 vroeg de stadsdeelpolitici Tjeerd Herrema (Zeeburg), Hans Luiten (Bos en Lommer), Evert Bartlema (Westerpark), Henk van Waveren (De Baarsjes) en Henk Goettsch (Slotervaart) om een afscheidsbrief. Wat hebben zij de afgelopen jaren bereikt? Waar moeten hun opvolgers zich voor inzetten?
Alle vijf zijn ze lid van de PvdA. Sommigen van hen besturen hun stadsdeel al meer dan tien jaar. Eén blijft in de… meer
Hester Maij (CDA, 36)
“Mijn ouderlijk huis was een flat langs de aanvliegroute van de Buitenveldertbaan. Mijn eerste eigen plekje was een gehuurde kamer in de Van Breestraat in Zuid. Een kleine kamer, met een gedeelde badkamer en keuken, maar wel met een balkon en een grote gezamenlijke tuin van 15 meter diep. Kosten: 300 gulden per maand; met een fantastische huisbaas.
Meneer Amraoui vertelt dat hij alle officiële post netjes op een stapel bewaart. Ongeopend, dat wel. Die stapel is al aardig hoog. Als de maatschappelijk werker voor het eerst aanbelt om eens te praten over signalen van buren en de verhuurder doet Amraoui niet open. Hij vertrouwt het niet. Wat helpt is een handgeschreven briefje, zonder envelop, gewoon door de brievenbus. Bij een tweede bezoek gaat de deur wel open, en kan het gesprek beginnen. Over inwonende zonen die de huur betaalden, maar… meer
Discus: drie jaar is er over gepraat, maar nu is het experiment eindelijk van de grond gekomen. Niet dat er tegenwerking was, want iedereen vond het wel een goed plan, zegt Rob Donninger, scheidend directeur woondiensten bij de Alliantie. Er waren veel vragen, zoals: waar haal je het geld vandaan, kan dat wel zonder behandelplan en wie is verantwoordelijk als het mis gaat? Sommige vragen zullen pas in de loop van het project worden beantwoord.
De Amsterdamse Federatie van Woningcorporaties bestaat negentig jaar. Op 22 maart wordt dat gevierd met een symposium. NUL20 blikt terug met de laatste drie roergangers: Hans van Harten, directeur vanaf 2002, Gerard Anderiesen, directeur van 1994 tot 2002, en Duco Stadig (adjunct-)secretaris van 1976 tot 1994. Over kruisjeslijsten, kikkers die uit kruiwagens springen en natuurlijk de symbiotische verhouding met de gemeente, bondgenoot en tegenspeler.
De ‘Bos-belasting’ brengt de discussie over de maatschappelijke prestaties van corporaties weer in alle hevigheid in de actualiteit. Ditmaal steunt het gros van de lokale politici en de deskundigen de corporaties in hun verzet tegen een heffing. Maar het beeld blijft de corporatiesector achtervolgen dat ze onvoldoende werk maken van hun maatschappelijke taak. Hun probleem is ook dat ze dat het tegendeel niet hard kunnen maken. Het meten van het ‘maatschappelijk rendement’ staat nog altijd in de… meer
De Amsterdamse Commissie voor Welstand en Monumenten is bezorgd over de kwaliteit van de stad. Niet dat het slecht gaat met Amsterdam, maar voorzitter Annemiek Rijckenberg wil meer aandacht voor de kwaliteit van de stedelijke structuur bij alle afzonderlijke plannen. Zij pleit voor een doordacht hoogbouwbeleid en meer kwaliteit bij de vernieuwing van Noord en de Westelijke Tuinsteden. “De marktgedreven nieuwbouw is vaak vlees noch vis. Die gaat voorbij aan de bestaande kwaliteit. Daar maak ik… meer
Hij is er weer: ‘de Beleidsovereenkomst’. Bij elke versie snijden de betrokken partijen – gemeenten, corporaties, stadsdelen en de huurdervereniging meer thema’s aan. Dit keer: betaalbaarheid, leefbaarheid, gebiedsbeheer, woonfraude, zorg, energiebesparing, duurzaamheid, tijdelijke verhuur en participatie. De belangrijkste knopen waren overigens eind 2006 al doorgehakt toen gemeente en corporaties het akkoord ‘Bouwen aan de Stad’ sloten.
De stammenstrijd tussen Publieke werken en Volkshuisvesting, het ongeduld van Jan Schaefer, ‘autonomen’ die de ruiten inkeilen bij de Dienst, de bouw van een dakpannenfabriek in Kosovo, reconstructiewerkzaamheden na de aardbeving in Turkije. Directiesecretaris Egbert Ottens maakte het allemaal mee. Ruim 30 jaar na zijn succesvolle Ik moet naar een kleinere woning omzien, want mijn gezin wordt te groot schrijft hij zijn slotakkoord: de Amsterdamse Volkshuisvesting, 1970-2005. Participerende… meer
Van de ongeveer 5.500 grote gezinnen in Amsterdam die te krap zijn gehuisvest, kampt een groot aantal met een opeenstapeling van problemen. In hulpverleningsjargon aangeduid als ‘multiprobleemgezin’. De familie Çiçek is zo’n gezin. De van oorsprong Turkse familie bestaat uit een alleenstaande moeder met zes kinderen: vijf meisjes en een jongen. De vader is wegens mishandeling van zijn vrouw een paar jaar geleden de toegang tot de woning ontzegd. Moeder spreekt nauwelijks Nederlands.