Naomi: “Ik woon in een driekamerwoning met mijn twee kinderen van drie en zeven. Deze woning heb ik gekregen met de hulp van een maatschappelijk werker. Op dat moment had ik een urgentieverklaring, omdat ik in een blijf-van-mijn-lijfhuis zat. Dit is een huis waar je geplaatst wordt als je te maken hebt gehad met huiselijk geweld. Vijf jaar heb ik hier mogen wonen via een jongerencontract, maar helaas loopt deze periode eind juli af. Er werd mij verteld dat als ik een jaar van tevoren zou reageren op woningen, het allemaal goed zou komen en ik een nieuwe woning zou kunnen vinden. Maar ik reageer al jaren op woningen in en rond Amsterdam en tot nu toe heeft dat nog tot niets geleid. Eén keer heb ik een bezichtiging gehad via WoningNet, via een loting. Helaas ben ik het niet geworden.



Het liefst wil ik hier in deze woning blijven; mijn kinderen zitten in deze buurt op school. Maar dat leek lang niet realistisch, omdat het een jongerenwoning is en verhuurder De Key van geen verlenging wilde weten. Dat begrijp ik ergens wel; ze willen ook andere starters de mogelijkheid geven om in Amsterdam te wonen. Dat is ook steeds hun argument.

Daarom blijf ik verder kijken. Ik kijk ook buiten Amsterdam zoals Hoofddorp en Zaandam, maar het liefst blijf ik in Amsterdam wonen. Buiten Amsterdam heb ik niemand en dan raak ik helemaal geïsoleerd. Toch weet ik dat ik me wel heel standvastig kan vasthouden aan Amsterdam, maar het uiteindelijk gewoon gaat om een dak boven het hoofd voor mij en mijn kinderen.



Sinds begin dit jaar heb ik een maatschappelijk werker. Deze belt een beetje rond en helpt mij bij het zoeken van een nieuwe woning. Het is echt een last van mijn schouders dat ik er niet alleen voor sta en hulp krijg. Ook had ik de hoop dat ze mij kon helpen bij het krijgen van een nieuwe urgentieverklaring. Maar de aanvraag werd niet eens in behandeling genomen. Ik val niet in een urgentiecategorie. Ze zeiden dat ik me eerst moest aanmelden bij een opvangcentrum en vanuit daar verder moest kijken.

Daar kom ik inderdaad vanzelf terecht wanneer het me niet lukt op tijd een nieuwe woning te vinden of het huurcontract te verlengen. Maar zo’n plek is niet kindvriendelijk. De situatie maakt me rusteloos. Het speelt de hele tijd in mijn hoofd, bijvoorbeeld ‘s nachts als ik niet kan slapen houdt dit me bezig. Je leeft nu in onzekerheid en je weet niet hoelang je hier mag blijven. Maar ik blijf mijn best doen om een woning te vinden.”



Laatste nieuws: “Ik heb steeds een kleine hoop gehouden dat ik langer in deze woning kan blijven. In het contract staat namelijk dat er in noodsituaties de mogelijkheid is voor een eenmalige verlenging van twee jaar. Dat heet geloof ik de ‘vangnetregeling’. Ik heb hier eerder naar gevraagd, maar dat heeft De Key steeds afgewimpeld. Ik ben eind april met Stichting !WOON in contact gekomen en die heeft zich voor mijn zaak sterk gemaakt. En YES!. Met een gunstige afloop. Mijn contract wordt verlengd met twee jaar. Wel moet ik beloven dat ik ondertussen door blijf zoeken naar een andere woning.”