“Nee, er zijn hier niet veel gezinnen met kinderen. Vooral heel jonge kinderen zie je nauwelijks. Zelden bijvoorbeeld een kinderwagen in de lift gezien. Wel pubers, in het zwembad natuurlijk en vooral buitenlandse schoolgaande jeugd”.

Amsterdam en omgeving in 1928.

Jens Roep is een scheefwoner. Een vluchtig rekensommetje leert dat hij zo’n 15 procent van zijn netto-inkomen kwijt is aan huur. En dat voor een circa 65 vierkante meter grote, goed onderhouden etagewoning uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. De woning biedt vrij uitzicht over een pittoreske gracht in het gezellige stadsdeel Oud-West, zou een makelaar nog toevoegen. Roep, beleidsambtenaar bij de gemeente Amsterdam, begrijpt dat het niet de bedoeling kan zijn dat hij met zijn bovenmodale inkomen op een goedkope woning zit.

“Ik dacht dat het allang normaal was dat een opdrachtgever de architect aanwijst, en dat de gemeente of een stadsdeel hooguit een lijstje aanreikt. Is dat nog steeds anders?” Aldus richt een vertwijfelde wethouder Duco Stadig zich tot de andere aanwezigen op de bijeenkomst over ‘rolverwarring’ georganiseerd door Bureau Woningbouwregie.

De Amsterdamse Dienst Wonen hanteert de volgende definitie van goedkoop scheefwonen: huishoudens die niet behoren tot de primaire doelgroep (ten tijde van het onderzoek Wonen in Amsterdam 2001 een netto maandinkomen tot 998 euro bij alleenstaanden of 1407 euro bij meerpersoonshuishoudens), maar wel in een goedkope huurwoning (per 1-1-2001 met een kale huur tot en met 323 euro) wonen. Volgens het rapport ‘Wonen in Amsterdam 2001’ woonde in 2001 ruim 31 procent van de Amsterdamse huurders goedkoop scheef.