Amsterdam blokkeert door aanpassing van de erfpachtvoorwaarden de bouw van studio's kleiner dan 40 m2 in de vrije sector. Wethouder Ivens (SP) wil het uitknijpen van huurders tegengaan. D66 en VVD hebben ernstige bedenkingen tegen dergelijke marktverstoring. De young professional zou de dupe zijn.
De Amsterdamse woningmarkt is in toenemende mate aantrekkelijk voor beleggers, zowel grote als kleine. Dat drijft de huizenprijzen op en is, zo analyseert ING Economisch Bureau, een risico voor de woningmarkt als diezelfde beleggers meer rendement kunnen behalen in andere sectoren. Senne Janssen, senior econoom bij ING, en Boris van der Gijp, directeur Strategie en Research bij Syntrus Achmea, reageren.
Trump president van de Verenigde Staten, Leonard Cohen overleden, zestien partijen in de Tweede Kamer, zelfrijdende auto's die zelf een parkeerplaats zoeken. De wereld verandert, zeg dat wel. Dat geldt zelfs voor NUL20 dat al veertien jaar met een ijzeren regelmaat van zes keer per jaar bij je wordt bezorgd.
Huizenprijzen stijgen; de voorraad te koop staande woningen neemt af; ontwikkelaars en aannemers overbieden elkaar om bouwlocaties te verwerven. In 2014 werd een recordaantal van 5203 woningen in aanbouw genomen en in het eerste kwartaal van dit jaar al 1488. De bouwproductie kan dit jaar uitkomen op zo'n zesduizend woningen. Nieuwbouwprojecten in Nieuw-West zijn overtekend.
Crisis? What crisis?
Een merkwaardig staaltje actiejournalistiek drong door tot de voorpagina van Het Parool van 1 december onder de kop “Mannenruimte en eigen tv-schotel bij halalwoning”. Ondersteund door het vetgedrukte citaat ‘Met 188 aangepaste woningen creëert Eigen Haard moslimenclave’ was de boodschap zonneklaar: Hier is weer sprake van doorgeschoten multiculti-beleid. Gelukkig hebben we Het Parool nog om dat te ontmaskeren. Om niets aan het toeval over te laten wordt in de lead duidelijk gemaakt welke ontsporing de stad treft: woningen worden “geheel aangepast aan de woonwensen van moslims”.
Het Nederlandse woningmarktbeleid laat zich het laatste decennium lezen als een kroniek van gemiste kansen. Natuurlijk had een kabinet in betere tijden een begin moeten maken met een flexibilisering van de huren en het beperken van de hypotheekrenteaftrek. In plaats daarvan smoorden rationele overwegingen in taboes. In het laatste kabinet Balkenende mocht niet eens meer hardop gepraat worden over hervorming van de woningmarkt. Terwijl het nakende failliet van een systeem waarin jaarlijks tientallen miljarden werden rondgepompt, zich toen al aandiende.